Bir olay yaşanmıştır Medine’de.
Bu âyetler Mekke’de inmiştir ama sahabeden bazıları Medine’de yaşanan bu olaya bu âyetleri çok güzel yakıştırmış.
O olay şu:

Olayın kahramanı, Sabit bin Dahdah El Belevi El Ensari(r.a) isimli bir şahıs.

Olayın çıktığı nokta şöyle:

Medineli varlıklı bir kişinin duvarının hemen kenarında bahçesinin ucunda olan, çok verimli bir hurma ağacı vardır.Hurma ağacının dalları yola ve komşunun bahçesine ağmaktadır.
Yola ve komşunun bahçesine ağan dallarından yere düşenleri de yoldan geçenler ve komşunun yetimleri toplamaktadır.
Bu adam da çok pintidir.Cimridir.Her seferinde onları kimse almasın diye kendince tedbirler almaktadır.

Yine bir gün yere düşen meyveleri komşunun yetimleri toplayıp yerken bahçe duvarından atlayıp, komşunun yetimlerini tokatlamaya başlar.Ellerindeki hurmaları alır.Hatta yetimin birinin ağzına parmağını sokar.Ağzına aldığı hurmayı da alır.

Yetimlerin velisi çok üzülür.Çok incinir.Ve durumu Allah Resülüne şikayet etmek için gelir.
"Ya Resülallah böyle böyle böyle oldu.Komşumuzun bir hurma ağacı vardı.Bir gün dalları dışarı sarkıyordu.Sarkan dallardan dökülüyordu.Dökülenleri de benim yetimlerim yemiş.O da böyle böyle yapmış."

Allah Resülüne de dokunur bu hadise.Çünkü yetimin velisi Allah’tır.Tabiki Resülüllah’tır.
Çağırır bahçe sahibini.Der ki: "Ey falan!Böyle böyle böyle olmuş."
"Evet Ya Resülallah."
"Peki sana bir teklifim var.O ağacı vakfetsen.Ben de Allah’tan sana cennette bir bahçe vermesi için dua etsem ne dersin."

Devlet kuşu insanın başına her zaman konmaz.Alemlere Rahmet olan "Ben de Rabbime senin için cennet vermesi için dua etsem" diyor.Bir ağaca karşılık.Fırsat bindebir düşer insanın önüne.Tıpkı Taifin kaçırdığı Medine fırsatı gibi.
Adam mala köledir.Mal sahibi değildir.Malesef,malının süvarisi olamamıştır.malının atı olmuştur.Veremez.
"Ama" der "Ya Resülallah ben onu çok seviyorum."

Resülüllah ısrar etmez fakat incindiği bellidir.
Bu haber Medine de dalga dalga yayılır.Evden eve, sokaktan sokağa.
Ve haberin ulaştığı kimselerden biri de Sabit Bin Dahdah El Belevi isimli Ensar’dan bir zat haberi alır almaz, yemez içmez o Resülüllah’ın vakfet çağrısını reddeden adama gider.
Ve der ki:
"Bana o hurmanı sat.O ağacını sat.Bir ağaç vereyim sana.İstediğin ağacı.Bak onun iki katı meyve veren benim Medine’nin en iyi hurmalıklarından birindeki en iyi ağacımı sana vereyim."

Zorlu pazarlık öyle bir noktaya gelir ki adam bir ağaca karşılık Sabit Bin Dahdah El Belevi’nin kırk ağaçlık Medinenin en güzel bahçelerinden biri olan bahçesini alır .Sabit gözünü kırpmadan pazarlık sonunda bahçesini bir ağaca karşılık satın alır,satar verir yani ! Bir ağaç alır.Koca bir bahçeyi verir...

Rasyonel mantık bu satışda Sabit Bin Dahdah El Belevi’nin zarar ettiğini, ötekinin de kar ettiğini söylüyor değil mi?
İman mantığı ne diyor bir bakalım!

Sabit göz yaşları içerisinde alışverişi tamamladıktan sonra Allah Resülüne kavuşur.Mescitte onu yakalar ve der ki:
"Ya Resülallah! Duydum ki falana böyle böyle demişsin.Ya Resülallah ben bir bahçeme karşılık, cennetten bir bahçe duası etmeni istemiyorum.Bir ağaç gölgesi için dua et yeter.Bu dua karşılığın da O ağacı alır mısın Ya Resülallah!Bir bahçe karşılığında aldığım ağaç."

Resülüllah'ın alnından güneş doğmuştur.Oradaki hazirun gözlerindeki sevinç yaşlarıyla Sabit Bin Dahdah El Belevi’yi tebrik ederler.Ama asıl tebriği sanırım melekler eder.Allah eder.Ve işte bu âyetler bu zat için yorulur.Yorumlanır.

 "Artık kim verir ve sakınırsa, Ve en güzeli de tasdik ederse, Biz de onu en kolaya hazırlarız (onda başarılı kılarız).
 Kim cimrilik eder, kendini müstağni sayar, Ve en güzeli de yalanlarsa, Biz de onu en zora hazırlarız." (Leyl/5-10)


Dolayısıyla mal sahibi olmak nedir?Malın sahibi olmak nedir?Veya malın insanın sahibi olması nedir?Biz bu örnekten bunu anlıyoruz.

alıntı.

Sanatta ancak fıtrata uygun olanın gönülleri fethedeceğini sezecek kadar bilge, taşmış da durulmuş ırmaklar kadar berrak ve sakin. Bir o kadar derin. Şatafatsız, şaşaasız. İddiasızlığında ihtişamlı.



İranlı yönetmen Mecid Mecidi’nin filmi “Baran”, hayatın sert yanına çevrilmiş bir masal ışıldağında küçük sahneler üzerinden akıtılmış aşka dair büyük bir hikaye. Hazin ve zengin. Rikkatli bir doğu dili.



“Sinema Dili” diye bir ara başlık açmak niyetinde değilim. Sadece zannımca, münferit parıltılarına rağmen kesintisiz ırmağının ortak dilini bir türlü bulamamış Türk sineması gibi romanının da yitik malını sahiplenir gibi sahiplenmesi gerekenin böyle bir dil olduğunu işaret etmekle iktifa edeceğim. Şarkın bilgeliğinde halin dili.

O dil ki, tepeden tırnağa aşk olan bir hikayede kahramanlar bütün şunları kimi taşarak kimi sızarak ayan beyan söylüyorlar. Ama erkek olan aşka dair tek kelime etmeden, kadın olansa değil kelime etmek sesini bile işittirmeden.



Erkek (Her sahnede/Her haliyle)



Sen geldin. Benim eziyetim dokundu sana. Ama bağışla, senin sen olduğunu bilmiyordum. Ne zaman ki öfkemin üzerine indi yağmur. O zaman duruldum.



Sen saçlarını tararsın. Ben seni, puslu aynanın içinde bir resim, ağır ağır uçuşan perdenin üzerinde bir gölge olarak fark ederim. Masal keser dört bir yan. Seni yeşiller içinde bir cennet çiçeği velvelesinde ilk kez gördüğümde, sen o musun, diye sormam bile. Bilirim ki rengini gizlesen kokunu saklayamazsın, perdeni çeksen ışığını boğamazsın. Benim gördüğüm benim rüyamda kalır. Senden şüphelenmek yerine çimento yanığı göz bebeklerimden şüphelenmeyi yeğlerim. Fark ederim aynanın sırtındaki sırrı. Eksiğim gibi durduğunu. Güvercinlerin kanat sesleri inşaat işçilerinin yanık türkülerine karışırken fıtratın dilinde işlemeye başlarım. Bir yanımdan sakinleşir ama bambaşka bir yanımdan taşarım.



Bir başka aynada tanırım kendimi. Bundan böyle hoş-halim. Latifim. Gördüm ya seni görülmek de isterim. Yağmurun rengini ateşte seçerken ne yana gitsen sana dönerim. Çıkarırım alnımdaki kara bağı. Bahtımı ekmeğine bağlarım. Anlamsız varlığım anlam bulur. Başkalaşırım. Mademki elinin dokunduğu her şey, bir bardak çay, iki parça şeker olsa bile. Harikulâde bir şey.

Çamura saplanmış kara lastik pabucun bütün masallardaki kristallerden daha varlıklıdır. Ama yokuşun dik senin, yükün ne kadar ağır. Senin taşıdığın benim belimi büküyor. Sen ezilme, bel verme diye her şeyden vazgeçebilirim. Sarı bir sayfanın resmiyeti üzerinden kazınan vesikalık bir fotoğraf gibi bir anda kimliksiz kalabilir, ismim gibi cismimden de geçebilirim.



Kadın (Sadece Bir Sahnede/Peçesini indirmesiyle)



Daha düne kadar yüzüm açıktı sana. Aramızda masumiyet ihlaline dair bir hece yoktu. Çünkü senin farkında olmadığım gibi benim farkımda olduğunun da farkında değildim. Ama şimdi bir bilmek halindeyim ki yüzüm, keskin inen bir satırın gürültüsünde, her şeyi karanlığa boğan bir perdenin düşüşü kadar ani ve kesin, senin yüzüne kapalı bundan böyle.

Çünkü beni fark ettiğin anda ve bunu benim de bildiğim anda ne senin senliğin ne de benim benliğim kalır. Geriye sadece içimizde taşıdığımız Âdem ve Havva ve aramızdaki ezel olasılığı kalır. Bu yüzden şimdi sadece yüzümü değil kalbimi de her an izleyen bir çift göze dair terbiyeyle, aramıza bir uçurum koyuyorum. Senden kaçıyor, kendimi senden gizliyorum.



Ama. Aşkın koşulanda değil kaçılanda, açılanda değil kapananda olduğunun da bilgisindeyim. Peçemi örterek açıyorum sana kapılarımı. Dahası ezeli bir bilginin ürpertisi yüzüme sinerken aramıza bir senlik ve benlik davası sokuyorum. Seni ben karşısında tanımlıyorum yani. Sana yer veriyor, baha biçiyorum. O dairede kendimi tamamlıyorum. Senden gizlenerek seni sen, beni ben yapıyorum. Böylece benim için taşıyabileceğin bütün anlamların farkında olduğumu da beyan ederek benim kadın senin erkek olduğumuzu yüzüme indirdiğim şu peçede aşikâr ediyorum. Bu halimle seni bir mümkün olarak gördüğümü itiraf ediyor, senle ben arasındaki bütün ihtimallere evet diyorum.